Τέλος καλοκαιριού αλλά τα μελτέμια αργούν να φυσήξουν, ωσάν η φύση να παίζει με την ακατάληπτη και τρελή εποχή μας. Ένα ακόμα καλοκαίρι τελειώνει σε μια πραγματικότητα που θέλει να αρνηθεί την ίδια την ύπαρξή της (αλλά πώς να αρνηθεί εκείνο που δε θέλει ή δεν έχει τη δύναμη ακόμα να μορφοποιηθεί;), ανήμπορη μπροστά στον αέναο κύκλο του χρόνου, νέχεχ και ντζεντ... Ένα φευγαλαίο αντίο στα περάσματα, τα δέντρα, τις λιμνούλες, τις νεράιδες και τα ξωτικά των ανέμελων στιγμών μας, αλλά ταυτόχρονα και ένα καλωσόρισμα στις μυητικές διαδρομές του φθινοπωρινού κόσμου που έρχεται. Μπολιασμένοι από την αρμύρα της θάλασσας, θαμπωμένοι από το εκτυφλωτικό αιγαιακό φως, είναι καιρός να αποζητήσουμε τα φθινοπωρινά θροϊσματα, να τα "ακούσουμε" και να τα "γευτούμε", χωρίς αναπολήσεις για τους καλοκαιρινούς στεναγμούς, αλλά με περίσσεια ενέργεια και ορμή, αναζητώντας την ισορροπία, μέσα από τις αντιθέσεις του φωτός και της φύσης, μέσα μας...
No comments:
Post a Comment